ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Λένε πως ο κατήφορος έχει μόνο αρχή.

Λένε πως, όταν φτάσεις ως την άκρη του γκρεμού και δώσεις την βουτιά, φταίει το κεφάλι σου που δεν σε κράτησε.

Και στο τέλος, αν κάποιος άλλος σου κατάφερε την τελική σπρωξιά, δικός σου καλεσμένος ήτανε. Παρεάκι σου.

Μόνο που όποιοι τα κηρύττουν όλα αυτά, δεν είδαν ποτέ την θέα στην τελευταία πέτρα του γκρεμού. Βαδίζουν πάντα επί του ασφαλούς.

Και το κακό με αυτούς είναι πως συνήθως έχουν δίκιο. Διαθέτουν ατσάλινα επιχειρήματα. Στο τέλος, σου γανώνουν το μυαλό.

Όμως… Αν έφτασες ως εκεί… Λέμε αν… Αν έφτασες ως εκεί γιατί βιαζόσουνα να μάθεις τι γίνεται πιο κάτω; Αν είχες πάρει φόρα, γιατί βιαζόσουνα μην στήσεις την αγάπη; Αν στο ίσιωμα, που γνώρισες τους κολλητούς σου, σου χάρισαν το δώρο της άνοιξης και σε ξελόγιασαν; Και εσύ πάλι… Ήταν ανάγκη να το κρατήσεις σαν ρούχο σου και να πετάξεις την στολή παραλλαγής που σου έραψε η μάνα σου; Λέω εγώ… Διάφορα. Μόνο οι άλλοι θα λένε;

Σίγουρα πάντως την ώρα της πτώσης θα έβγαλες μια δυνατή κραυγή… ‘Αγάπη!’ φώναξες. Οι πάντες ορκίζονται πως δε σε άκουσαν.

Τι φταις εσύ, αν δεν βρέθηκε κάποιος να σου πει πως κι η αγάπη όταν γίνεται κραυγή τρομάζει…

Μs